វ៉ាស៊ីនតោន ៖ ប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិកលោក ចូ បៃដិន បានឲ្យដឹងនៅថ្ងៃពុធនេះថា Chips and Science Act “មិនត្រូវបានរចនាឡើង ដើម្បីប៉ះពាល់ដល់ប្រទេសចិននោះទេ” ប៉ុន្តែតើការលើកឡើងរបស់លោក រួមនឹងការលើកឡើងស្រដៀងគ្នាផ្សេងទៀត ដែលធ្វើឡើងដោយមន្ត្រីសហរដ្ឋអាមេរិកមួយចំនួនអាចទុកចិត្តបានដែរឬទេ?
មុននេះ តំណាងពាណិជ្ជកម្ម របស់សហរដ្ឋអាមេរិក លោកស្រី Katherine Tai បានឲ្យដឹងថា សមាជិកទាំងអស់នៃរដ្ឋបាលរបស់លោក បៃដិន បាន “ច្បាស់ណាស់” ថាការផ្តាច់ចេញពីសេដ្ឋកិច្ចចិន “មិនមែនជាគោលដៅ ឬអាចសម្រេចបានឡើយ” ។ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងរតនាគារអាមេរិកលោកស្រី Janet Yellen ក៏បានបដិសេធថា សហរដ្ឋអាមេរិក កំពុងស្វែងរកការកាត់ផ្តាច់សេដ្ឋកិច្ចអាមេរិក ពីសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិន ។
ការលើកឡើងទាំងនោះអាចមើលទៅហាក់ដូចជាមិត្តភាព ប៉ុន្តែវាពិបាកនឹងបកស្រាយថាជា “កាយវិការសុច្ឆន្ទៈ” ដោយសហរដ្ឋអាមេរិកចំពោះប្រទេសចិន។ តាមពិតទៅ ការអត្ថាធិប្បាយនេះ គឺគ្រាន់តែជាផ្នែកនៃគោលនយោបាយចិន ដែលប្រឈមមុខនឹង ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ដែលថាការអនុវត្តវិធីសាស្រ្តចម្រុះ នៃការទប់ស្កាត់ ការប្រកួតប្រជែង និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ ដើម្បីបម្រើផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន របស់អាមេរិក និងចំណុចស្នូល ដើម្បីគ្រប់គ្រងពិភពលោក។
តាមពិតទៅ នេះមិនមែនជាលើកទីមួយទេ ដែលមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ អាមេរិកទាំងនោះ បាននិយាយពាក្យបោកប្រាស់ទាំងនោះ។ ក្នុងអំឡុងពេល នៃដំណើរទស្សនកិច្ច ទៅកាន់ប្រទេសបារាំង ក្នុងឆ្នាំ ២០២១ រដ្ឋមន្ត្រីការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកលោក Antony Blinken បានឲ្យដឹងថា “គោលបំណងរបស់យើង គឺមិនមែនដើម្បីទប់ស្កាត់ប្រទេសចិន” ឬ “ព្យាយាមរារាំងប្រទេសចិន នោះទេ” ។
ដូច្នេះតើអ្វីដែលត្រូវធ្វើឱ្យមានគម្លាតរវាងពាក្យទាំងនោះ និងគោលនយោបាយជាក់ស្តែងដែលបានអនុវត្តដោយក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន?
នៅលើបញ្ហាសំខាន់ៗជាច្រើន សហរដ្ឋអាមេរិក ពិតជាត្រូវការកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ របស់ប្រទេសចិន ដូចជាការដោះស្រាយវិបត្តិ ហិរញ្ញវត្ថុពិភពលោកឆ្នាំ២០០៨ និង ការប្រយុទ្ធប្រឆាំង នឹងការប្រែប្រួលអាកាសធាតុជាដើម។ គ្មានប្រទេសណាអាចដោះស្រាយ បញ្ហាទាំងនោះតែម្នាក់ឯងបាននោះទេ។
ទន្ទឹមនឹងនេះ រដ្ឋបាលអាមេរិក ជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ថ្មីៗនេះ បានចាត់ទុកប្រទេសចិន ជាដៃគូប្រកួតប្រជែងយុទ្ធសាស្ត្រ និងជាបញ្ហាប្រឈម ចំពោះឧត្តមភាពសកលរបស់អាមេរិក នេះបើយោងតាមការចុះផ្សាយរបស់ទីភ្នាក់ងារ សារព័ត៌មានចិនស៊ិនហួ។
ដូច្នេះ ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន បានជ្រើសរើស ទាមទារទំនាក់ទំនង និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការពីប្រទេសចិនម្ខាង ខណៈពេលដែលព្យាយាមទប់ស្កាត់ ការអភិវឌ្ឍន៍របស់ប្រទេសចិននៅលើដៃម្ខាងទៀត តាមរយៈមធ្យោបាយផ្សេងៗ ក្រោមលេស នៃការការពារសន្តិសុខជាតិ និងអ្វីដែលហៅថា បទបញ្ជាអន្តរជាតិផ្អែកលើច្បាប់ ។
ជាឧទាហរណ៍ ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន បានអះអាងម្តងហើយម្តងទៀតថា ខ្លួននឹងមិនស្វែងរក “សង្រ្គាមត្រជាក់” ថ្មីជាមួយទីក្រុងប៉េកាំង នោះទេ ប៉ុន្តែវាត្រូវបាន បង្ហាញឡើងនូវអ្វីដែលគេហៅថា “លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ហើយអះអាងថាខ្លួនចង់ជំរុញឱ្យមានចក្ខុវិស័យ សម្រាប់ប្រព័ន្ធអន្តរជាតិបើកចំហមួយ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានបង្កើតឡើងនូវប្លុកផ្តាច់មុខជាបន្តបន្ទាប់ដូចជាសម្ព័ន្ធ Quad និង AUKUS ដើម្បីឡោមព័ទ្ធប្រទេសចិន៕
