ប៉េកាំង៖ ប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍មួយចំនួន ដែលដឹកនាំដោយសហរដ្ឋអាមេរិក បានជំនួសការបំបែក ជាមួយ “ការផ្តាច់ហានិភ័យ” ដើម្បីកំណត់គោលដៅប្រទេសចិន ប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាស្រាចាស់ នៅក្នុងដបថ្មី ហើយវាមានភាពខុសគ្នាតិចតួចនៅក្នុងអ្វីដែលពួកគេមានបំណងធ្វើ។ ការវិភាគដែលមានគោលបំណងនឹងបង្ហាញថា សំណើដែលគេហៅថា “ការដកហានិភ័យ” គឺមិនសមហេតុសមផល និងមិនអាចអនុវត្តបាននោះទេ។
ហានិភ័យ គួរតែត្រូវបានគេរកឃើញជាមុន នៅពេលនិយាយអំពី “ការដកហានិភ័យ”។ ការគំរាមកំហែងជាក់ស្តែង និងជាបន្ទាន់ជាច្រើន ចំពោះសន្តិភាព វិបុលភាព និងសុខុមាលភាពរបស់មនុស្សជាតិ បានមកពីប្រទេសទាំងនោះ ដែលផ្សព្វផ្សាយវោហាសាស្ត្រប្រឆាំងចិន ហើយវា គឺជាហានិភ័យពិតប្រាកដទាំងនេះ ដែលចាំបាច់ត្រូវដកចេញ។
ដោយមិននិយាយអំពីផលវិបាកដ៏អាក្រក់នៃការលុកលុយរបស់យោធាលោកខាងលិច នៅក្នុងប្រទេសដូចជាអ៊ីរ៉ាក់ និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន ក្នុងប៉ុន្មានទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ ការបង្ហាញយោធាបង្កហេតុជាញឹកញាប់របស់មហាអំណាចមួយចំនួននៅមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់អ្នកដទៃ ប៉ុន្តែនៅចម្ងាយរាប់ពាន់ម៉ាយពីទឹកដីរបស់ពួកគេបង្កហានិភ័យយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ពិភពលោក។
កាលពីឆ្នាំមុន សហរដ្ឋអាមេរិក បានបញ្ជូនក្រុមវាយប្រហារនាវាផ្ទុកយន្តហោះ ទៅកាន់សមុទ្រចិនខាងត្បូង និងតំបន់ក្បែរនោះជាច្រើនដង ហើយយន្តហោះឈ្លបយកការណ៍ដ៏ធំរបស់ខ្លួនបានធ្វើការហោះហើរជិតជាង ៨០០ ដើម្បីឈ្លបយកការណ៍លើប្រទេសចិន។
ភាពជាដៃគូសន្តិសុខត្រីភាគី AUKUS របស់សហរដ្ឋអាមេរិក អង់គ្លេស និងអូស្ត្រាលី និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការនាវាមុជទឹកនុយក្លេអ៊ែរ ដែលពាក់ព័ន្ធបង្កើតហានិភ័យនៃការសាយភាយនុយក្លេអ៊ែរ ហើយអាចប្រែក្លាយតំបន់នេះទៅជាសង្វៀន សម្រាប់ការប្រកួតប្រជែងអាវុធ។
ទង្វើដ៏គ្រោះថ្នាក់បែបនេះបានធ្វើឱ្យមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងក្នុងចំណោមប្រទេសក្នុងតំបន់។ ការគាំទ្រ និងការបញ្ចុះបញ្ចូលរបស់កងកម្លាំងបរទេស សម្រាប់ពួកបំបែកខ្លួន “ឯករាជ្យតៃវ៉ាន់” បង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សន្តិភាព និងស្ថិរភាពនៅច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់។ អ្នកនយោបាយលោកខាងលិច គួរតែឆ្លុះបញ្ចាំងពីខ្លួនឯង និងបញ្ឈប់ទង្វើមិនទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ដែលគំរាមកំហែងដល់សន្តិភាពក្នុងតំបន់ និងពិភពលោក។
តាមទស្សនៈសេដ្ឋកិច្ច អ្វីដែលគេហៅថា “de-risking” មានន័យថា de-globalization ។ ប្រទេសមួយចំនួនបានអះអាងថា ពួកគេនឹងដាក់កម្រិតពាណិជ្ជកម្ម និងការវិនិយោគជាមួយប្រទេសចិន។ ចាប់តាំងពីចូលជាសមាជិកអង្គការពាណិជ្ជកម្មពិភពលោកក្នុងឆ្នាំ ២០០១ សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិន បានរួមបញ្ចូលយ៉ាងទូលំទូលាយជាមួយសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។
ជាមួយនឹងការអភិវឌ្ឍន៍នៃការបែងចែកឧស្សាហកម្មអន្តរជាតិ គ្មានប្រទេសណាអាចរក្សាឧត្តមភាពលើគ្រប់វិស័យ និងផលិតទំនិញទាំងអស់តែម្នាក់ឯងបាននោះទេ។ សហរដ្ឋអាមេរិក បានប្រើអំណាចរបស់រដ្ឋាភិបាលម្តងហើយម្តងទៀត ដើម្បីគាបសង្កត់ក្រុមហ៊ុន Huawei និងក្រុមហ៊ុនបច្ចេកវិទ្យាចិនផ្សេងទៀត។
សកម្មភាពនៃនយោបាយពាណិជ្ជកម្ម និងបញ្ហាវិទ្យាសាស្ត្រ បច្ចេកវិទ្យា និងការពង្រីកគំនិតនៃសន្តិសុខជាតិ ដើម្បីគាបសង្កត់ក្រុមហ៊ុននៃប្រទេសផ្សេងៗ ធ្វើឱ្យមានអស្ថិរភាពដល់សង្វាក់ផ្គត់ផ្គង់ និងឧស្សាហកម្មសកល។
ក្នុងនាមជាមេនៃការបង្ខិតបង្ខំសេដ្ឋកិច្ច សហរដ្ឋអាមេរិក ក៏បានបើកការបង្ខិតបង្ខំសហភាពអឺរ៉ុប និងប្រទេសមួយចំនួន ក្នុងការរឹតបន្តឹងការនាំចេញឧបករណ៍ផលិត semiconductor ទៅកាន់ប្រទេសចិន។ ទង្វើនៃការគំរាមកំហែងផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាបែបនេះ រារាំងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ការអភិវឌ្ឍន៍នៃវិស័យ semiconductor និងធ្វើឱ្យខូចដល់ច្បាប់ពាណិជ្ជកម្មពហុភាគី និងសណ្តាប់ធ្នាប់សេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។
អាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន បានប្រើប្រាស់អនុត្តរភាពប្រាក់ដុល្លាររបស់ខ្លួនជាយូរយារណាស់មកហើយ ផ្លាស់ប្តូរវិបត្តិ និងរីករាលដាលអតិផរណារបស់អាមេរិក ទៅកាន់ផ្នែកផ្សេងទៀតនៃពិភពលោក ធ្វើឱ្យវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច កាន់តែអាក្រក់នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍មួយចំនួន និងទប់ស្កាត់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនូវការស្តារឡើងវិញជាសកល។ ទាំងនោះគឺជាហានិភ័យធំដែលត្រូវដោះស្រាយ។
ទោះបីជាមានការពិភាក្សាអំពី “ការប្រថុយប្រថាន” សហគ្រាសសកលមានគោលជំហររៀងខ្លួន។ យីហោភោជនីយដ្ឋានអាមេរិក Subway បានប្រកាសនៅសប្តាហ៍នេះថា ខ្លួនបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងសិទ្ធិផ្តាច់មុខថ្មីជាមួយក្រុមហ៊ុន ដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុងសៀងហៃ ដើម្បីពង្រីកវត្តមានរបស់ខ្លួនយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងប្រទេសចិន។
របាយការណ៍ដែលចេញដោយសភាពាណិជ្ជកម្មសហភាពអឺរ៉ុបក្នុងប្រទេសចិនបង្ហាញថាជិត ៦០ ភាគរយនៃក្រុមហ៊ុន ដែលបានស្ទង់មតិបានឲ្យដឹងថា ពួកគេនឹងបង្កើនការចំណាយ R&D នៅក្នុងប្រទេសចិន ក្នុងរយៈពេល ៥ឆ្នាំខាងមុខ។ ការស្ទង់មតិរបស់ AmCham China បង្ហាញថា ៦៦ ភាគរយនៃក្រុមហ៊ុនអាមេរិក នៅក្នុងប្រទេសចិន នឹងរក្សា ឬបង្កើនការវិនិយោគនៅក្នុងប្រទេសចិន ក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំខាងមុខ៕
