បរទេស៖ នៅពេលដែលកងកម្លាំង Zionist បានចាប់ផ្តើមការបោសសម្អាត ជនជាតិភាគតិចប៉ាឡេស្ទីន ដើម្បីបង្កើតរដ្ឋអ៊ីស្រាអែល នៅឆ្នាំ១៩៤៨ ស្ថានភាពរបស់ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន បានធ្វើឱ្យពិភពអារ៉ាប់ មានការភ្ញាក់ផ្អើល។ វាបានធ្វើឱ្យប្រទេសអារ៉ាប់ ខឹងសម្បារដែលនៅចំពេលការតស៊ូ ប្រឆាំងអាណានិគមរបស់ពួកគេ ហើយបានលើកកម្ពស់ ការរំដោះប៉ាឡេស្ទីន ទៅជាស្ថានភាពនៃបុព្វហេតុអារ៉ាប់។
ប៉ុន្តែនៅពេលដែលរបបអារ៉ាប់ ទាំងសាធារណរដ្ឋ និងរាជាធិបតេយ្យ កាន់តែមានភាពរឹងមាំ ការអូសទាញ និងអត្ថប្រយោជន៍នៃបុព្វហេតុប៉ាឡេស្ទីន សម្រាប់មេដឹកនាំអារ៉ាប់ បានចាប់ផ្តើមបន្តិចម្តងៗ។
ការបោះបង់ចោលប៉ាឡេស្ទីន គឺទាក់ទងដោយផ្ទាល់ ទៅនឹងលក្ខណៈគ្មានប្រជាធិបតេយ្យ នៃរបបអារ៉ាប់ និងការបន្តការពឹងពាក់ ផ្នែកនយោបាយរបស់ពួកគេ លើសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជាអ្នកគាំទ្រដ៏សំខាន់ របស់អ៊ីស្រាអែល និងគម្រោងតាំងទីលំនៅ-អាណានិគមរបស់ខ្លួន។
ជាការពិតណាស់ ប៉ាឡេស្ទីននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ហាក់បីដូចជាការគិតឡើងវិញនៅក្នុងសណ្តាប់ធ្នាប់នយោបាយរបស់អារ៉ាប់ ដោយមានរដ្ឋជាច្រើនបានធ្វើសន្តិភាព និងធ្វើឱ្យមានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយអ៊ីស្រាអែល ដែលជារដ្ឋអាណានិគមតែមួយគត់ ដែលបានចាកចេញនៅក្នុងពិភពអារ៉ាប់ ខណៈពេលដែលបានស្តីបន្ទោសការបែកបាក់នយោបាយប៉ាឡេស្ទីន ចំពោះស្ថានភាពដ៏សោកសៅនេះ។
បុព្វហេតុប៉ាឡេស្ទីន តែងតែជាបញ្ហាកណ្តាល នៅក្នុងការស្រមើលស្រមៃ របស់សាធារណជនអារ៉ាប់ និងជានិមិត្តរូបនៃការអនុវត្តការបញ្ចេញមតិដោយសេរី។ របបធ្លាប់មានការលំបាក ក្នុងការកំណត់ បំណងប្រាថ្នារបស់ប្រជាជនរបស់ពួកគេ ក្នុងការបញ្ចេញនូវសាមគ្គីភាពរបស់ពួកគេ ជាមួយជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន ដែលរស់នៅជាពលរដ្ឋលំដាប់ទីពីរ ក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ក្រោមការកាន់កាប់នៅតំបន់ វេសបែង និងហ្គាហ្សាស្រ្ទីព និងក្នុងស្ថានភាពលំបាក នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនទូទាំងតំបន់។
ប៉ុន្តែជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលអារ៉ាប់ កាន់តែកាន់តែផ្តាច់ការ និងកាន់តែរឹងមាំ ចន្លោះសម្រាប់ការតស៊ូមតិ ដើម្បីបុព្វហេតុប៉ាឡេស្ទីនបានរួមតូច។ ការបង្កើនការគ្រប់គ្រង លើការនិយាយជាសាធារណៈ ការបង្កើនការចាប់ពិរុទ្ធ និងការបង្កើនអំពើហិង្សាផ្នែកនយោបាយ បានបំបិទមាត់ការមិនពេញចិត្ត នៅទូទាំងពិភពអារ៉ាប់៕ ប្រែសម្រួល ឈូក បូរ៉ា
