ប៉េកាំង៖ “ដូចជាការលាក់ពុតត្រូវបានគេឲ្យដឹងថា ជាការសរសើរខ្ពស់បំផុត ចំពោះគុណធម៌សិល្បៈនៃការកុហក គឺជាការទទួលស្គាល់ខ្លាំងបំផុតនៃកម្លាំងនៃការពិត” ។ ទោះបីជាវាត្រូវបានគេនិយាយជាង ២០០ ឆ្នាំមុនដោយអ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេស William Hazlitt ក៏ដោយឃ្លានេះពិពណ៌នាយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះអំពីអាកប្បកិរិយារបស់សហរដ្ឋអាមេរិក នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំ G7 ដែលធ្វើឡើងនៅចុងខែឧសភា នៅទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា ប្រទេសជប៉ុន។
ដោយព្យាយាមចាត់ទុកប្រទេសចិននូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្លួនបានធ្វើប្រឆាំងនឹងប្រទេសដទៃទៀតក្នុងប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ថ្មីៗនេះ សហរដ្ឋអាមេរិក បានទទួលស្គាល់ដោយចេតនានូវការខូចខាតទាំងអស់ ដែលខ្លួនបានធ្វើ ចំពោះពិភពលោក ដើម្បីផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់ថ្នាក់គ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួន។
ផ្ទុយទៅវិញ វាព្យាយាមសន្មតគុណធម៌ ដែលតាមពិតទៅជារបស់ប្រទេសចិន ដែលជាគូប្រជែងដ៏រឹងមាំនៃទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ច។ ជាងនេះទៅទៀត ចិនដឹកនាំផ្លូវក្នុងការការពារសន្តិភាពពិភពលោកដោយការប្រព្រឹត្តមិនមែនគ្រាន់តែនិយាយប៉ុណ្ណោះទេ។
ដោយការចោទប្រកាន់ចិន ពីការបង្ខិតបង្ខំសេដ្ឋកិច្ច សហរដ្ឋអាមេរិក កំពុងព្រងើយកន្តើយនឹងទំនោររយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍របស់ខ្លួនក្នុងការកម្រិតទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ចប្រឆាំងនឹងប្រទេសដទៃទៀត។
ចាប់តាំងពីការប្រកាសឯករាជ្យរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅឆ្នាំ១៧៧៦ ក្នុងរយៈពេលជាង ២៤០ឆ្នាំ សហរដ្ឋអាមេរិកមិនដែលទៅ ២០ ឆ្នាំដោយមិនចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមទេ។ យោងតាមស្ថិតិមិនពេញលេញ រវាងឆ្នាំ១៩៤៥ និង ២០០១ មានជម្លោះប្រដាប់អាវុធចំនួន ២៤៨លើក នៅក្នុងតំបន់ចំនួន ១៥៣ នៃពិភពលោក ដែលក្នុងនោះ ២០១លើក ត្រូវបានផ្តួចផ្តើមដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលតំណាងឱ្យប្រមាណ ៨១ ភាគរយ។
លោក George F. Kennan អ្នកការទូតអាមេរិក ដែលជាមនោគមវិជ្ជាសំខាន់នៃសង្រ្គាមត្រជាក់ បានសរសេរនៅក្នុងបុព្វកថានៃសៀវភៅ “The Pathology of Power” ដោយលោក Norman Cousins ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៧ ថា “តើសហភាពសូវៀត ត្រូវលិចនៅថ្ងៃស្អែកនៅក្រោមទឹកនៃ មហាសមុទ្រ, ឧស្សាហកម្មយោធារបស់អាមេរិក នឹងនៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរ រហូតទាល់តែមានសត្រូវផ្សេងទៀតអាចបង្កើតបាន។ អ្វីផ្សេងទៀតនឹងក្លាយជាការភ្ញាក់ផ្អើល ដែលមិនអាចទទួលយកបាន ចំពោះសេដ្ឋកិច្ចអាមេរិក។
ថ្មីៗនេះ សហរដ្ឋអាមេរិក បានប្រើប្រាស់ទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងទូលំទូលាយ ដើម្បីបង្ខំឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូររបបប្រឆាំងនឹងប្រទេសណាមួយ ដែលមិនចុះចូលនឹងឆន្ទៈរបស់ខ្លួន ដូចករណីប្រទេសគុយបា វេណេស៊ុយអេឡា អ៊ីរ៉ង់ និងកូរ៉េខាងជើង ក្នុងចំណោមប្រទេសដទៃទៀត។
ក្នុងវិបត្តិអ៊ុយក្រែនតែមួយគត់ សហរដ្ឋអាមេរិក និងសម្ព័ន្ធមិត្តបានចេញទណ្ឌកម្មចំនួន ៣០០០ ប្រឆាំងនឹងរុស្ស៊ី។ នៅឯកិច្ចប្រជុំ G7 នៅប្រទេសជប៉ុន ប្រធានាធិបតីអាមេរិកលោក ចូ បៃដិន បានសន្យាថា នឹងបង្ហាញពីការរឹតបន្តឹងថ្មីលើពាណិជ្ជកម្មជាមួយរុស្ស៊ី។
យុទ្ធសាស្ត្រ “derisk” និង “decouple” របស់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ដើម្បីផ្តាច់ប្រទេសចិន ចេញពីខ្សែសង្វាក់ផ្គត់ផ្គង់សកល គឺផ្អែកលើទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ចទាំងស្រុង។ ក្នុងករណីនេះ ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ហាមឃាត់ក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្លួនពីការនាំចេញ microprocessors ជាក់លាក់ទៅកាន់ប្រទេសចិន និងបំភិតបំភ័យប្រទេសផ្សេងទៀត ដែលមិនប្រើប្រាស់ធាតុចូល ដែលផលិតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ជាឧទាហរណ៍ ASML ពីប្រទេសហូឡង់ ត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យនាំចេញផលិតផលបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់របស់ខ្លួនទៅកាន់ប្រទេសចិន។
ប្រទេស G7 ផ្សេងទៀតដឹងថា យុទ្ធសាស្ត្ររបស់អាមេរិក សំដៅលើប្រទេសចិនតែមួយគត់ ដែលផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ដែលជះឥទ្ធិពលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ប្រទេសដទៃទៀត ដែលពឹងផ្អែកលើការនាំចេញទៅកាន់ប្រទេសចិន ដើម្បីទ្រទ្រង់សេដ្ឋកិច្ចប្រកបដោយថាមពលរបស់ពួកគេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេនៅតែបន្ទាបខ្លួនទៅនឹងការត្រួតត្រារបស់អាមេរិក៕ប្រែសម្រួល ឈូក បូរ៉ា
