ប៉េកាំង៖ មហាអំណាចមួយចំនួននៅក្នុងសណ្តាប់ធ្នាប់អន្តរជាតិ បច្ចុប្បន្នផ្តល់អាទិភាពដល់សិទ្ធិស៊ីវិល និងនយោបាយ ហើយមិនអើពើ សូម្បីតែការជាន់ឈ្លី សិទ្ធិសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមរបស់ប្រជាជនជាច្រើនរបស់ពួកគេ និងសិទ្ធិរបស់ប្រជាជននៅក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀត។
ប្រទេសអ្នកមានបានបណ្តាក់ទុនយ៉ាងច្រើនលើអាវុធដើម្បីសម្លាប់ ប៉ុន្តែមិនបានដោះស្រាយបញ្ហាសង្គមសំខាន់ៗនៃវិស័យសំខាន់ៗ នៃប្រទេសរបស់ខ្លួន។ ប្រជាជាតិដូចគ្នាទាំងនេះបានតាំងខ្លួនជា អ្នកការពារសិទ្ធិមនុស្សតាមអំពើចិត្ត និងជាប្រធានបទជុំវិញពិភពលោក ដើម្បីផលប្រយោជន៍ភូមិសាស្ត្រនយោបាយ ដោយភ្លេចអំពីពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន ដែលត្រូវបានដកចេញជាប្រព័ន្ធពីទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេចូលចិត្តអួតអាង។
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជាប្រទេសមានបំផុត និងមានឥទ្ធិពលបំផុតនៅលើពិភពលោក ធាតុដែលគិតតែពីខ្លួនឯង និងសន្មតថា “ភាពពិសេស” មានមូលដ្ឋាន មានប្រជាជនជិត ៤០លាននាក់ ឬ ១២ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជនសរុបរបស់ខ្លួន ដែលរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ។ នេះបើយោងតាមទិន្នន័យផ្លូវការ។
មូលនិធិការពារកុមាររបស់សហរដ្ឋអាមេរិករាយការណ៍ថា កុមារម្នាក់ក្នុងចំណោម ៦នាក់រស់នៅក្រោមបន្ទាត់ នៃភាពក្រីក្រនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជាប្រទេសតែមួយគត់ ដែលមិនមែនជាភាគី នៃអនុសញ្ញា ស្តីពីសិទ្ធិកុមារ។
អង្គការអន្តរជាតិបានឲ្យដឹងថា មនុស្សជិត ៩០០ លាននាក់ទទួលរងពីភាពអត់ឃ្លាននៅទូទាំងពិភពលោក ហើយចំនួនកំពុងកើនឡើងមិនថយចុះនោះទេ។ មិនទាន់មានសង្រ្គាមណាមួយកំពុងធ្វើប្រឆាំងនឹងភាពអត់ឃ្លាននោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ សង្គ្រាមកំពុងតែបង្កើតភាពអត់ឃ្លាន និងភាពក្រីក្រកាន់តែខ្លាំង សូម្បីតែនៅក្នុងសហភាពអឺរ៉ុបដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ដោយមានមនុស្ស ១៧ នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សពេញវ័យ ១០០ នាក់ ទទួលរងពី “អសន្តិសុខអាហារធ្ងន់ធ្ងរ” ។
នៅពេលដែលយើងផលិតអាហារពីរដងច្រើនជាងតម្រូវការ ដើម្បីចិញ្ចឹមពិភពលោក ប៉ុន្តែមនុស្សរាប់សិបលាននាក់ប្រឈមនឹងហានិភ័យនៃភាពអត់ឃ្លាន រួមទាំងកុមារ ១,៤លាននាក់ យើងទទួលរងពីបញ្ហាជាប្រព័ន្ធ។
សព្វថ្ងៃនេះ វាត្រូវបានគេប៉ាន់ប្រមាណថា មនុស្សចន្លោះពី ៦៦៧លាននាក់ ទៅ ៦៨៥ លាននាក់ កំពុងជាប់ក្នុងស្ថានភាពនៃភាពក្រីក្រខ្លាំង ពោលគឺ ៨៩ លាននាក់ច្រើនជាងមុនជំងឺរាតត្បាត។
ប្រសិនបើប្រទេសចិន អាចលើកពលរដ្ឋជាង ១០០លាននាក់ចេញពីភាពក្រីក្រខ្លាំង ដើម្បីប្រកាសខ្លួនរួចផុតពីគ្រោះមហន្តរាយនោះនៅឆ្នាំ២០២០ ចំពេលមានការរាតត្បាតរាតត្បាត ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដទៃមិនអាចធ្វើវាបាន?៕ ប្រែសម្រួល ឈូក បូរ៉ា
