វ៉ាស៊ីនតោន៖ យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក B-2 ត្រូវបានផលិតឡើងបំពាក់ដោយអាវុធបំបាំងកាយដ៏ល្អបំផុតមួយមិនធ្លាប់មាន ហើយយោធាអាមេរោកត្រូវការយន្ដហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកនេះសរុប ៧៥ គ្រឿង មិនមែន ២០គ្រឿងដែលអាមេរិកមាននៅថ្ងៃនេះទេ។
ការដួលរលំនៃសហភាពសូវៀតបានមើលឃើញថាចំនួនដែលត្រូវការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំងនៃយន្ដហោះប្រភេទនេះ ចាប់តាំងពីការចាប់ផ្តើមរបស់ខ្លួននៅឆ្នាំ១៩៤៧ កងទ័ពអាកាសសហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានបណ្តាក់ទុនយ៉ាងខ្លាំងក្នុងប្រតិបត្តិការយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកយុទ្ធសាស្ត្ររយៈចម្ងាយឆ្ងាយសម្រាប់ការទប់ស្កាត់នុយក្លេអ៊ែរ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ វាកាន់តែច្បាស់ថា យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក B-52 ហោះហើរខ្ពស់មានហាងឆេងមិនល្អក្នុងការរស់រានមានជីវិតពីបណ្តាញស្ទាក់ចាប់ល្បឿនលឿន និងកាំជ្រួចពីដីទៅអាកាស ដែលកំពុងរីកចម្រើនរបស់សហភាពសូវៀត។
ជំនួសមកវិញ កងទ័ពអាកាសបានវិនិយោគលើយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកល្បឿនលឿន FB-111 និង B-1 ដែលត្រូវបានរចនាឡើង ដើម្បីជ្រាបចូលដែនអាកាសអរិភាពនៅរយៈកម្ពស់ទាប ដែលការចាប់រ៉ាដាកាន់តែពិបាក ប៉ុន្តែអ្នកយុទ្ធសាស្ត្រមន្ទីរបញ្ចកោណបានដឹងថា សូវៀតកំពុងបង្កើតរ៉ាដា doppler និងរ៉ាដានៅលើអាកាស ដើម្បីបិទបាំងចំណុចងងឹតនោះ។
នៅពេលនោះ វិស្វករអាកាសចរណ៍របស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានដឹងថា សម្ភារៈស្រូបយករ៉ាដា និងផ្ទៃដែលមិនឆ្លុះបញ្ចាំងអាចកាត់បន្ថយជួរការចាប់រ៉ាដារបស់យន្តហោះយ៉ាងខ្លាំង លក្ខណៈពិសេសដែលបានអនុវត្ត ចំពោះលទ្ធផលតិចតួចនៅក្នុងយន្តហោះចារកម្ម SR-71 Blackbird របស់ក្រុមហ៊ុន Lockheed ។ គំរូដើមរបស់ Lockheed’s Have Blue បាននាំទៅដល់យន្តហោះបំបាំងកាយប្រតិបត្តិការដំបូងគឺយន្តហោះវាយប្រហារ F-117 Nighthawk ។
មន្ទីរបញ្ចកោណចង់បានយន្តហោះបំបាំងកាយបន្ទាប់របស់ខ្លួន ដែលជាយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកបច្ចេកវិទ្យាកម្រិតខ្ពស់ ដើម្បីដោះស្រាយតួនាទីវាយប្រហារនុយក្លេអ៊ែរជាយុទ្ធសាស្ត្រ។
នៅពេលនោះ Northrop បានធ្វើតេស្តនៅឯតំបន់៥១ ក្នុងរដ្ឋ Nevada នូវបាតុករបំបាំងកាយដែលមើលទៅចម្លែកហៅថា ‘Tacit Blue’ (ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជា “បាឡែន” ឬ “ឡានសាលាជនបរទេស”) ។
នៅដើមចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៤០ ក្រុមហ៊ុនបានបង្កើតយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកដែលមានស្លាបប្រវែង 52 ម៉ែត្រដ៏ធំសម្បើមមួយ ដែលមានឈ្មោះថា YB-49 ។ នៅពេលដែលក្រុមហ៊ុន Lockheed និង Northrop បានឆ្ពោះទៅមុខក្នុងការប្រកួតប្រជែង ATB ក្នុងឆ្នាំ១៩៨១ ហើយក្រោមមកគំនិតស្លាបហោះគ្មានកន្ទុយធំជាងរបស់ Northrop បានឈ្នះ៕ប្រែសម្រួល ឈូក បូរ៉ា
