ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរសុទ្ធសឹងតែបានស្គាល់ពាក្យ «សោភិនី»។ ប៉ុន្តែមានចំនួនតិចប៉ុណ្ណោះដែលបានយល់អំពីន័យរបស់ពាក្យនេះ និងបានប្រើពាក្យនេះបានត្រឹមត្រូវតាមន័យដើម។
បើតាមវចនានុក្រម សម្តេច ជួន ណាន បោះពុម្ពផ្សាយដោយពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ ពន្យល់ថា សោភិនី គឺជា ស្ត្រីល្អ ឬ នាងល្អ ស្ត្រីដែលមានសោភ័ណល្អហ្មត់ហ្មង។ តាមន័យនេះ «សោភិនី» គឺសំដៅលើនារីដែលប្រកបដោយចរិយាសម្បត្តិ វិជ្ជាសម្បត្ដិ និងរូបសម្បត្តិលើស្ត្រីទូទៅ។
ក្នុងអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរមួយចំនួនក៏មានប្រើពាក្យផងដែរ។ ក្នុងបទចម្រៀងមរតកដើមដែលច្រៀងដោយលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ក៏បានបង្ហាញរំលេចពាក្យសោភិនីជាចំណងជើងបទចម្រៀងតែម្ដង ដែលបទនោះមានចំណងជើងថា «សោភិនីមាសស្នេហ៍»។ ក្នុងអត្ថន័យនៃបទចម្រៀង «ពាក្យសោភោនី» គឺសំដៅលើស្ត្រីដែលទន់ភ្លន់ សុភាពរាបសារ ស្រឡាញ់គ្រួសារ ជាស្ត្រីកបកល្យាណី។
ក្នុងបរិវត្តកម្មដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរពីសម័យកាលមួយទៅសម័យកាលមួយ ការប្រើពាក្យ «សោភិនី» ក៏ប្រែផ្លាស់ឃ្លាតចាកឆ្ងាយពីន័យដើម។ ពោលគឺប្រែពីល្អទៅមិនល្អ ប្រែពីពីរោះទៅគ្រោតគ្រាតក៏មាន ដោយបន្ថែមពាក្យ «ស្រី» ពីខាងដើមនៃពាក្យ «សោភិនី»។ ឧទាហរណ៍ ស្រីសោភិនី គឺសំដៅលើនារីដែលបម្រើសេវាកម្មសប្បាយ ឬបំពេញតម្រូវការរបស់មនុស្សប្រុស។ ការប្រើចាកន័យដើមបែបនេះ បានធ្វើឱ្យពលរដ្ឋ ឬអ្នកសិក្សាមួយចំនួនយល់ន័យខុស ដោយយល់ថា «សោភិនី» ជាស្រី «ផ្កាមាស» ទៅវិញ។
ក្នុងន័យ «សោភិនី» សំដៅលើស្ត្រីមិនស្មោះភក្ដី គ្មានចិត្តស្មោះត្រង់ស្រឡាញ់មួយនឹងមួយ។ ការប្រើន័យបែបនេះឃើញមានស្នាដៃមួយចំនួនដែលអ្នកនិពន្ធ កវីនិពន្ធរំលេចក្នុងស្នាដៃខ្លួន។ ក្នុងនោះដូចជាបទ «លាហើយសោភិនី» ច្រៀងដោយលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត, «ទឹកភ្នែកសោភិនី» ច្រៀងដោយអ្នកស្រី រស់ សេរីសុទ្ធា ជាដើម៕ ដោយ៖ ហ៊ួន ស៊ីឡូន
