ប្រភពដើមនៃ “The String of Pearls” ៖ នៅឆ្នាំ ២០០៤ ក្រុមហ៊ុនប្រឹក្សាយោបល់ អាមេរិក Booz Allen Hamilton បានបង្កើតទ្រឹស្តី“ String of Pearl” ដែលបង្ហាញថាចិន នឹងព្យាយាមពង្រីកវត្តមាន កងទ័ពជើងទឹកខ្លួន ដោយការកសាងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ ដែនសមុទ្រស៊ីវិល នៅតាមបណ្តោយ មហាសមុទ្រឥណ្ឌា។ លោក David H.shinn បានមើលទុកជាមុន នៅឆ្នាំ ២០០៨ ដោយព្យាករណ៍ថាប្រទេសចិននឹងពង្រីកសមត្ថភាពកងទ័ពជើងទឹករបស់ខ្លួនដើម្បីការពារខ្សែផ្គត់ផ្គង់ធនធានសំខាន់ៗរាប់តាំងពីទ្វីបអាហ្វ្រិក និងមជ្ឈឹមបូព៌ារហូតដល់ប្រទេសចិន។
ការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ច យ៉ាងឆាប់រហ័ស របស់ចិន ក្នុងរយៈពេល មួយសតវត្សចុងក្រោយនេះ ពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំង ទៅលើប្រភពថាមពល ពីក្រៅប្រទេស ហើយជាប្រភពថាមពល ក្រៅប្រទេសនេះ ហើយដែលនឹងកាន់ តែមានសារៈសំខាន់ដ៏ចាំបាច់ ខ្លាំងថែមទៀតចំពោះ កំណើនសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិន។ ខ្សែសមុទ្រនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទង ដែលភ្ជាប់ចិន ដីគោក ទៅនឹងកំពង់ផែ ពាសពេញមជ្ឈឹមបូព៌ា និងឆ្នេរសមុទ្រ នៃទ្វីបអាហ្វ្រិក បានក្លាយជាដើមចម ចំបងនៃជម្លោះទាក់ទង ទៅនឹងសន្តិសុខថាមពល របស់ចិន។
ប្រទេសចិន គឺជាអ្នកប្រើប្រាស់ ប្រេងធំជាងគេបំផុត នៅលើពិភពលោក និងជាអ្នកនាំចូលប្រេងធំជាងគេ។ ប្រេងដែលនាំចូលពីរដ្ឋ ដែលមានឈូងសមុទ្រ និងទ្វីបអាហ្រ្វិក មានចំនួន ៧០% នៃការនាំប្រេងសរុបរបស់ចិនហើយនៅតែជាប្រភពថាមពលដ៏សំខាន់បំផុតរបស់ចិនក្រៅពីធ្យូងថ្មក្នុងស្រុក និងថាមពលនុយក្លេអ៊ែរ។ ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹង តម្រូវការនាពេលអនាគត ប្រទេសចិនបានចុះហត្ថលេខា លើកិច្ចសន្យារយៈពេលវែងមួយចំនួន ដើម្បីអភិវឌ្ឍតំបន់ប្រេង នៅអ៊ីរ៉ង់ និងដើម្បីសាងសង់ បំពង់បង្ហូរប្រេង រោងចក្រចំរាញ់ប្រេង និងកំពង់ផែ នៅស៊ូដង់ សម្រាប់ការនាំចេញប្រេង។
ការដឹកជញ្ជូនប្រេង ទៅក្រៅប្រទេស ពីតំបន់ផលិតកម្ម ដែលមានស្រាប់នឹង នៅតែជារបៀបចម្បង នៃការនាំចូលថាមពល សម្រាប់ពេលទៅមុខដែលរំពឹងទុក។ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែង ដើម្បីទទួលបានខ្សែ ផ្គត់ផ្គង់ថ្មីៗ នៅអាស៊ីកណ្តាល ដែលមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ នៅខ្សោយនិងលំបាក អស្ថិរភាពនយោបាយ បញ្ហាប្រឈមខាងដឹកជញ្ជួន និងអំពើពុករលួយ ដែលទាំងអស់នេះបានរារាំង ការអភិវឌ្ឍថាមពលនៅទីនោះ។
សន្តិសុខថាមពល ក៏ជាចំណុចស្នូល នៃកិច្ចប្រឹងប្រែងប្រឆាំង នឹងចោរកម្មតាមសមុទ្រ របស់ប្រទេសចិន ដែលគិតដល់គោលដៅ ដែនសមុទ្រធំរបស់ខ្លួន។ ការពង្រីកនាវាល្បាត របស់កងទ័ពជើងទឹកចិន នៅឯនាយឆ្នេរសមុទ្រ សូម៉ាលី និងការសម្រេចចិត្ត របស់ចិនក្នុងការ ចូលរួមល្បាត ពហុជាតិក្នុងឆ្នាំ ២០១០ បង្ហាញពីការអះអាង កាន់តែខ្លាំងរបស់ចិន ក្នុងការត្រួតពិនិត្យ សណ្តាប់ធ្នាប់តាមច្រករបៀង ដឹកជញ្ជូន។
ពិតមែនហើយ បន្ទាប់ពី “The String of Pearls” យើងក៏គួរស្វែងយល់ បន្តិចមកទៀតពីកចក្ខុវិស័យ លើការអភិវឌ្ឍមួយទៀត របស់មហាយក្សចិន គឺ Sea Lines of Communication (SLOC)។
ក្នុងឆ្នាំ ២០០៤ ការនាំចូលប្រេងឆៅ របស់ចិនជាង ៨០ភាគរយ បានឆ្លងកាត់ច្រកម៉ាឡាកា ដោយមានតិចជាង ២ ភាគរយឆ្លងកាត់តាម Straits of Lumbok។
បណ្តាញទំនាក់ទំនង តាមសមុទ្រ (ហៅកាត់ថា SLOC) គឺជាពាក្យដែលពិពណ៌នាអំពី ផ្លូវសមុទ្របឋមរវាង កំពង់ផែ ដែលត្រូវបានប្រើ សម្រាប់ពាណិជ្ជកម្ម ការដឹកជញ្ជូន និងកម្លាំងកងទ័ពជើងទឹក។ ជាទូទៅ គេប្រើដោយយោងតាម ប្រតិបត្តិការកងទ័ពជើងទឹក ដើម្បីធានាថា SLOCs ត្រូវបើកចំហរឬ បិទក្នុងពេលមានសង្គ្រាម ។
នៅក្នុងសង្គ្រាម បដិវត្តអាមេរិក និងសង្គ្រាមណាប៉ូលេអុង, SLOCs គឺភាគច្រើនស្ថិតក្នុងការគ្រប់គ្រង របស់កងទ័ពជើងទឹកអង់គ្លេស។ នៅពេលដែល ចក្រភពអង់គ្លេស បានបាត់បង់ការគ្រប់គ្រង លើពួកគេក្នុងអំឡុងបដិវត្ត លទ្ធផលគឺការដួលរលំ នៃទីក្រុងយ៉កថោន(Yorktown)និងកងទ័ពធំបំផុតរបស់ខ្លួន ហើយចុងក្រោយគឺសង្គ្រាម។
នៅក្នុងយុគសម័យ ណាប៉ូលេអុង ដោយរក្សាភាពវាងវៃ នៅទូទាំងប្រទេសអង់គ្លេស បានធ្វើឱ្យស្ទះនិងរារាំង ប្រទេសណាមួយ ដែលជាប់ទាក់ទងនឹង ណាប៉ូលេអុង ដែលបានបង្កើតការលំបាកផ្នែក សេដ្ឋកិច្ចនិងការបែកបាក់យ៉ាងខ្លាំង ដែលទីបំផុតបានធ្វើឱ្យ ប្រជាជនបារាំង មិនពេញចិត្តនឹង ណាប៉ូលេអុង។
នៅក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ១ និងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ចក្រភពអង់គ្លេស និងអាល្លឺម៉ង់ បានប្រកាសបិទផ្លូវគ្នាហើយ ទ័ពជើងទឹករបស់អាឡឺម៉ង់ kriegsmarine( ក្រេហ្គៀមម៉ារីន )ព្យាយាមបិទ SLOCs ពីអាមេរិកខាងជើង ទៅកោះអង់គ្លេស ដោយប្រើនាវាមុជទឹក។ ក្នុងករណីនីមួយៗ សម្ព័ន្ធមិត្ត បានទទួលជោគជ័យ ក្នុងការធ្វើឱ្យផ្លូវសមុទ្រ បើកចំហ។ ក្នុងករណីនីមួយៗជនជាតិអាឡឺម៉ង់ បានបរាជ័យក្នុងការយកឈ្នះ លើ កងនាវាចរអង់គ្លេស របស់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ដែរ។
កងនាវាចរសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ បានបិទតំបន់ SLOCs ដោយជោគជ័យ ទៅប្រទេសជប៉ុន ដោយច្របាច់ក ប្រទេសកោះ ដែលខ្សត់ធនធាននេះ។
សារៈសំខាន់នៃ SLOCs នៅក្នុងភូមិសាស្ត្រនយោបាយ ត្រូវបានពិពណ៌នា នៅក្នុងសៀវភៅលោក Nicholas J. Spykman ៖ America’s Strategy in World Politics ដែលបានបោះពុម្ពផ្សាយ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៤២ ។
ប្រសិនបើសង្គ្រាម ត្រជាក់ប្រែជាក្តៅអឺរ៉ុប នឹងត្រូវការការគាំទ្រ និងការពង្រឹងបន្ថែម ពីអាមេរិកខាងជើង។ យុទ្ធសាស្ត្រកងទ័ពជើងទឹក សូវៀតគឺដើម្បីបិទ SLOCs ព្រមទាំងបង្កើនឧត្តមភាព របស់ពួកគេនៅអឺរ៉ុប៕
