ប៉េកាំង៖ មួយរយៈកន្លងមកនេះ ប្រទេសចិនបានចាត់វិធានការយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ និងខ្លាំងក្លាប្រឆាំងនឹង ការបង្កហេតុរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ជាបន្តបន្ទាប់លើសំណួរតៃវ៉ាន់ ដែលបណ្តាលឱ្យទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ចោទប្រកាន់ទីក្រុងប៉េកាំង ដោយមិនពិតថា “ផ្លាស់ប្តូរស្ថានភាពជាឯកតោភាគី ឆ្លងកាត់ច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់” ។
ប្រសិនបើយើងចង់ស្វែងយល់ ពីលក្ខណៈអនុត្តរភាពរបស់ សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេមិនស៊ីសង្វាក់គ្នា នឹងទង្វើរបស់ខ្លួន យើងត្រូវបញ្ជាក់ឱ្យច្បាស់ថា ហេតុអ្វីបានជាប្រទេសនេះ មិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការកំណត់ “ស្ថានភាពនៅទូទាំងច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់” ដែលជាវោហាសាស្ត្រ របស់សហរដ្ឋអាមេរិក ស្តីពី “ស្ថានភាព quo” មានន័យថានៅក្នុងខ្លឹមសារ និងអ្វីដែលស្ថានភាពពិត។
អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ សហរដ្ឋអាមេរិកបានចូលជ្រៀតជ្រែក ក្នុងកិច្ចការតៃវ៉ាន់ ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍ជាយុទ្ធសាស្ត្រ របស់ខ្លួននៅអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ក្រោមការដឹកនាំនៃ “ការរក្សាសន្តិភាព និងស្ថិរភាពនៅទូទាំងច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់” ហើយបានទាមទារឱ្យប្រទេសចិន “ជៀសវាងការផ្លាស់ប្តូរស្ថានភាព បច្ចុប្បន្ន ដោយ កងកម្លាំង”។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីដែលគេហៅថាការថែរក្សា “ស្ថានភាពនៅទូទាំងច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់” ដោយសហរដ្ឋអាមេរិក មានន័យថាការបន្តស្ថានភាព “គ្មានការបង្រួបបង្រួម និងគ្មានឯករាជ្យ” របស់តៃវ៉ាន់។
ខ្លឹមសាររបស់វាស្ថិតនៅក្នុងការ រារាំងប្រទេសចិនពីការដោះស្រាយសំណួរតៃវ៉ាន់ ការព្យាយាមពង្រឹង “ការបំបែក និងការបែងចែក” ឆ្លងកាត់ច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់ និងការបង្កើត “ចិនពីរ” ឬ “ចិនតែមួយ តៃវ៉ាន់មួយ” នៅក្នុងការក្លែងបន្លំ។
និយមន័យដែលបង្កើតឡើង ដោយឯកតោភាគីដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយផ្អែកលើផលប្រយោជន៍ជាតិ របស់ខ្លួន គឺមិនមានកម្លាំង ជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រទេសចិននោះទេ ហើយក៏មិនដែលចិន ទទួលយកវាដែរ។ មិនមានមូលដ្ឋានច្បាប់ សម្រាប់ការចោទប្រកាន់ របស់សហរដ្ឋអាមេរិកដែលថា “ទីក្រុងប៉េកាំងកំពុងព្យាយាមផ្លាស់ប្តូរ ស្ថានភាពដោយបង្ខំនោះឡើយ” ។
ការដែលភាគីទាំងពីរ នៃច្រកសមុទ្រតៃវ៉ាន់មិនទាន់បាន បង្រួបបង្រួមគ្នាជាបញ្ហា ប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលបន្សល់ទុក ពីសង្គ្រាមស៊ីវិល របស់ចិន។ វាជាកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់ចិន ដែលអាចដោះស្រាយផ្ទៃក្នុង បានដោយគ្មានការអន្តរាគមន៍ ពីកម្លាំងបរទេស ៕
ប្រែសម្រួល ឈូក បូរ៉ា
